Yaprak

Sen..

Bir sonbahar akşamı, dalından kopmayı bekleyen bir yaprak gibisin.
Bir rüzgar esse de toprağa kavuşsam diye bekleyen,
Ama aynı zamanda dalına tutunmak için çabalayan bir yaprak.

Sararmış, benzi solmuş, hayata küsmüş...

Yüreğindeki inancı hala yerinde duran,
Ama bir yandan da düşmek için bahane arayan.

Vuslatın rüzgar olmuş.

Her esen yelde;
"İşte bu benim!",
"Beni almaya geldiler!" der olmuşsun.

Öyle küsmüşsün ki hayata;
Yapacak hiçbir şeyin kalmamış.
Tek hayalin bir an önce toprağına kavuşmak...

Belki çok uzun sürmedi hayatın.
Çok uzun yıllar yaşamadın,
Çok şeyler görmedin.
Belki, yağmurun ardında parıldayan gökkuşağını görme fırsatın bile olmadı.

Ama bir ömür yaşadın!
Kendinle, dalına sımsıkı tutunduğun ailenle ve arkadaşlarınla,
Koskoca bir ömür.
Kimine göre bir saat,
Kimine göre bir gün,
Kimine göre bir yıl,
Kimine göre asırlar..
Ama hangisine sorsan: göz açıp kapayıncaya kadar.

Her şeyin sonu geldiği gibi senin de sonun gelecek tabi.
Ama ne olur üzme;
Hayata da küsme.
Sarıl o sapasağlam dalına,
Bırakma sakın.
 Hayat sana daha çok rüzgarlar getirecek.
Kopma sakın.