Çoklam

     
     

                     
                     

ÇOKLAM

        

 Derya mı içinde kaybolduğum bu belirsizlik

Yoksa nehir mi benliğimi denize sürükleyen.

Öyle ki, çatı arasına yuva yapmış martılar gibi

Bir zamanlar, İstanbul'u tüm çıplaklığıyla görebiliyorken,

Bir adım ötemi bile göremez oldum yanımdan yöremden.

Ama zihnim, hala yaşamayı arzuladıklarımla  dolu. 

Arkası yanıp sönen ayakkabımı ilk defa giydiğim gün yaşadığım mutluluk,

Sokakta kazandığım misketler,

Kaybettiğim tasolar,
Dizlerini eskittiğim pantolonlar,

Oyuna dalıp eve geç döndüğüm günler,

Ve hatta annemden işittiğim azarlar miktarınca

Umutluyum gelecekten!

Güzel olan da bu olsa gerek...

Seğmen.