Hangi Umut?

Her güneş batışında bir hüzün kaplar içimi
Nedendir bilinmez, kararır her şey.
Yalnızlıktır belki de nedeni.
Öyle ya da böyle bildiğim tek şey:
Umutsuzluktur...

Sıcak bir yaz akşamında,
Sevgilinin karşı konulmaz esintisidir,
Ya da aynı gökyüzüne bakıyor olmanın verdiği,
Mutluluktur umut....

“O da beni düşünüyor mudur acaba?” ile başlayan,
Ve ardı arkası kesilmeyen düşüncelerdir
Bir bakıma umut...

Fakat umutsuzluk...
Hiç bahsetmesem. Ne dersiniz?
Evet!
Bahsetmemeliyim...
Kötü düşünceleri içimden söküp atmalıyım.

Yağmur sularının vadideki kalıntıları toplayıp denize döktüğü gibi,
Gözyaşlarımın da içimdeki kalıntıları söküp atacağını düşünmeliyim.

Umutlu olmalıyım.
Hayal etmeliyim ki,
Bir gün gerçekleşebilsin...

Size yalan söylemeyeceğim,
Evet!
Umutsuzum...
Ama öğrendiğim bir şey var ise o da;
Hayatın kendisiyle dalga geçmek.
Ne kadar umutsuz olsam da,
Ancak o zaman mutlu olabiliyorum.

Acılar insanı birleştirir derler ya...
Ne kadar doğru!
Size karşı gülümseyen bir insanın,
Aslında ne kadar acı çektiğini duyumsayabilirsiniz,
Eğer siz de benzer acılar çektiyseniz...



Yalnızlığın,acının , umutsuzluğun rengi aynıdır...
Gri tonlu akşamlarda,
Anlamsız bir heyecan yaşama arzusudur aslında bu renk.
Ne olacağı konusunda hiçbir fikriniz yoktur.
Ama sonunda yine aynı şeyleri hissedeceksinizdir.

Çok fazla anlatmaya gerek yok,
Ama bir gerçek var ki;
Tüm bu sıkıntılarla yaşamayı öğreten bir gerçek:
Hayatla dalga geçmek!
Ve sırf ona inat olsun diye gülümsemek...
Ve tüm acılara rağmen umutlu bir hayatı benimsemek,
Kısacası,
Umuda koşamasak da,
Emeklemek.


Seğmen.